Δηλωνεται κατηγορηματικα οτι, ολα τα δημοσιευομενα ποιηματα, αποσπασματα ποιηματων η, και στιχοι κ.λπ. λογοτεχνικα κειμενα ειναι απο εντυπες εκδοσεις ευρισκομενες στη κατοχη του διαχειριστη αυτου του ιστολογιου. Σε οποιαδηποτε αλλη περιπτωση, γινεται link κατ' ευθειαν στα ιστολογια στα οποια βρισκονται και οχι αναδημοσιευση τους, ακομη κι αν δεν υπαρχει σχετικο απαγορευτικο σημα.

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

MARIA GADU


...επειδή μερικά ρολόγια... 
τρελάθηκαν και,
σε κάποια blogs φαίνεται να έχουμε... ήδη Πέμπτη
ενώ σε άλλα... Τρίτη,
αλλ' όμως κι άλλα... μυστήρια και παράδοξα
συμβαίνουν στο διαδίκτυο τις τελευταίες 2 εβδομάδες,

ένα όμορφο... τραγουδάκι από μένα, και μαζί...


Καλή σας Νύχτα!





SO GLAD





Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

J. B. PRIESTLEY



^^^
Κ Λ Ι Κ στην φωτό!



[...]
Ο δρόμος έκανε πάλι μιάν απότομη στροφή, ούτε πενήντα γυάρδες πιό πέρα, και ο Φίλιπ αποφάσισε να την πάρη με μεγάλη προσοχή. Τι φασαρία ήταν πάλι ετούτη; Καινούργιες βροντές; Ο Φίλιπ έβαλε μιά φωνή στους άλλους. Η Μάργκαρετ έσκυψε μπροστά και προσπάθησε να δη έξω."Πρόσεξε, Ουέβερτον" του φάνηκε πως άκουσε τον Πέντερελ να φωνάζη. Έφτασε στη στροφή, που ήταν το ίδιο κλειστή όπως και η πρώτη, την πήρε και μπήκε ξαφνικά σε ένα χάος, που μούγκριζε. Ένας αφρισμένος χείμαρρος κατέβαινε από τον δρόμο και κάτι -μεγάλος σβώλος χώμα ή βράχος;- χτύπησε το αυτοκίνητο. Ολόκληρη η πλαγιά από πάνω-τους φαινόταν να βουίζη  και να τρέμη. Ακόμα μιά στιγμή και θα βρίσκονταν θαμμένοι κάτω από χώματα ή θα πετάγονταν από την άλλη μεριά του δρόμου. Μ΄όλο όμως που ήταν ζαλισμένος, κατάλαβε πως τους έμενε ακόμα μιά ελπίδα να γλυτώσουν και πάτησε το γκάζι, ενώ το άλλο τρεμάμενο πόδι-του ακουμπούσε στο ποδόφρενο, γιατί φοβόταν πως ο δρόμος μπροστά μπορεί να ήταν μπλοκαρισμένος ή να είχε πάθει κατολίσθηση. Για την ώρα όμως φαινόταν ελεύθερος, μ' όλο που ολόκληρη η βουνοπλαγιά πίσω-τους έμοιαζε να γκρεμίζεται. Ο δρόμος γύριζε  προς τα πίσω διαγράφοντας μιά καμπύλη, ίσως γιατί προχωρούσε ανάμεσα σε δυό προεξοχές του λόφου. Η Μάργκαρετ τσίριζε  στο αυτί του. "Φώτα! Κοίταξε, Φίλιπ! Φώτα! Τράβα κατά εκεί". Τα είδε, όχι πολύ μακριά μπροστά τους... [...] Το βουητό και οι βροντές πίσω του, που δυνάμωναν από στιγμή σε στιγμή, τον ξύπνησαν και τον έκαναν να καταλάβη τον κίνδυνο, που τους απειλούσε εκείνη τη στιγμή.
[...]
Έγειρε πίσω, και εκείνος έσκυψε από πάνω της και του φάνηκε πως είδε τα μάτια της να θολώνουν πάλι από τη νύστα.
"Νομίζω πως πρέπει να πάω ως το παράθυρο, για να δω τι γίνεται έξω" είπε ο Φίλιπ.
Εκείνη τον κοίταξε και προσπάθησε να χαμογελάση. "Είναι διαφορετικά τώρα" του ψιθύρισε και τον είδε να της κουνάη το κεφάλι και να απομακρύνεται ελαφροπατώντας. Η Μάργκαρετ σκέφτηκε αόριστα πως τη νύχτα της φαινόταν ότι δεν θα ξημέρωνε ποτέ, ότι θα σκοτείνιαζε ολοένα περισσότερο, ολοένα πιό φριχτά, και ότι σε λίγο θα χανόταν και η ίδια μέσα στην τρέλα.[...]
Το παράθυρο δεν έδειξε στον Φίλιπ ούτε κοκκινωπές ανταύγειες, ούτε μια φωτεινή μπάλα να ανατέλλη, ούτε τον ξαφνικό θρίαμβο της μέρας. Ήταν μιά παγερή, ομιχλιασμένη αυγή, με σταχτιά χρώματα και καπνιά.[...] Η πρωινή αλήθεια δεν θα φανερωνόταν με αναιδή βιασύνη. Θα αποκαλυπτόταν πολύ αργά και πολύ ήρεμα.
[...]


(Αποσπάσματα από : "Nύχτα Καταιγίδας", μτφ. ΚΙΡΑΣ ΣΙΝΟΥ, έκδ. "Πάπυρος"/ σειρά ΒΙΠΕΡ - ξένη λογοτεχνία, αθήνα 1974, σελ. 15, 187-188 αντίστοιχα)






^^^
Κ Λ Ι Κ στην εικόνα !



* * * * * * *


ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ







Της νύχτας


Στεκάμενα νερόφυλλα
στο νερό τρέμουν που κυλά'
στο μικροσταυροδρόμι
δε νύχτωσεν ακόμη.

Κ' εγώ, που ωσάν γλυκόν καρπό,

κρατάω το χέρι που αγαπώ,
σφιχτό κ' εμπιστεμένο
- κ' εγώ, πού το παγαίνω;

Και πού και ποιός να μού το πη

που όλα τριγύρω είναι σιωπή;
- σιωπή, και σβήνει η μέρα
στα σύννεφα του αγέρα

κ' η γης βαθειά κ' η γης μπροστά

λες και το εγώ της μελετά
και κλειεί, και σκοτεινιάζει
κι΄ο κόσμος δεν τη νοιάζει...

σιωπή - και πάει ως την καρδιά

της γης η σκέτη η μυρωδιά.
- Εκεί, στο δέντρο πίσω,
πάμε να σε φιλήσω;

Και τί αν στο πω κι' αν δεν στο πω,

τέτοιες στιγμές, πώς σ' αγαπώ;
Κάλλιο ας χαρούμε, πέρα,
τα σύννεφα του αγέρα...

Λάμψη καμμιά, φωνή καμμιά.

Όλα είναι δρόσο κ' ερημιά
κι' όλα είναι φρέσκο χώμα.
Να σε φιλήσω ακόμα;


[ Από : Η ΧΑΜΗΛΗ ΦΩΝΗ  (τα λυρικά μιάς περασμένης εποχής στους παλιούς ρυθμούς - μιά προσωπική ανθολογία του ΜΑΝΩΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ ), έκδ. ΝΕΦΕΛΗ, αθήνα - Δεκ. 1990 / σ. 158-159 ]



* * * * * * *


Today... the January's Moon will be watching us...




Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

OCTAVIO PAZ (II)







^^^
Κ Λ Ι Κ στην φωτό !

[...]
Η εφηβεία αποτελεί ρήξη με τον παιδικό κόσμο και στιγμή ανάπαυλας μπροστά στον κόσμο των ενηλίκων. Ο Σπράνγκερ αναφέρει τη μοναξιά ως χαρακτηριστικό γνώρισμα της εφηβείας. Ο μοναχικός Νάρκισσος είναι η ίδια η εικόνα του εφήβου. Κατά την εφηβεία ο άνθρωπος αποκτά για πρώτη φορά συνείδηση της μοναδικότητας του. Παρεμβαίνει όμως και πάλι η διαλεκτική των αισθημάτων. Η εφηβεία, ως άκρα συνειδητοποίηση του εαυτού μας, μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με την απολησμονιά του εαυτού μας, με την πλήρη παράδοση. Γι' αυτό η εφηβεία δεν είναι μόνο η ηλικία της μοναξιάς, αλλά και η εποχή των μεγάλων ερώτων, του ηρωισμού και της θυσίας. Δικαιολογημένα ο λαός φαντάζεται τον ήρωα και τον εραστή ως εφηβικές μορφές. Η εικόνα του εφήβου ως όντος μοναχικού, κλεισμένου στον εαυτό του, κατατρυχόμενου από τον πόθο ή τη δειλία, έχει πάντα σχεδόν ως αντίποδα την παρέα των νέων που χορεύουν, τραγουδούν ή περπατούν όλοι μαζί. Ή του ζευγαριού που σουλατσάρει  κάτω από πράσινες δενδροστοιχίες. Ο έφηβος ανοίγεται στον κόσμο: στον έρωτα, στη δράση, στη φιλία, στον αθλητισμό, στον ηρωισμό. Η λογοτεχνία όλων των λαών της εποχής μας -με ενδεικτική εξαίρεση την ισπανική, όπου οι νέοι εμφανίζονται μόνο ως αλήτες ή ορφανοί- είναι γεμάτη από μοναχικούς εφήβους, που επιζητούν επικοινωνία μέσω του γάμου, της στράτευσης, της υποταγής σε ένα όραμα. Η εφηβεία είναι το νυχτέρι των όπλων προτού βγείς στον κόσμο της δράσης.
[...]
Η διαλεκτική της μοναξιάς -"the twofold motion of withdrawal-and-return", η αμφίδρομη κίνηση παλίρροιας και άμπωτης, κατά τον Τόυνμπη- διαγράφεται ευκρινώς στην ιστορία όλων των λαών. Ίσως οι αρχαίες κοινωνίες, απλούστερες από τις δικές μας, να αποτελούν πιό εύγλωττα παραδείγματα αυτής της αμφίδρομης κίνησης.
[...]
Το αίσθημα της μοναξιάς, η νοσταλγία ενός σώματος απ΄όπου μας ξερίζωσαν, είναι νοσταλγία χώρου. Σύμφωνα με μιά πανάρχαια αντίληψη που απαντά σε όλους σχεδόν τους λαούς, ο χώρος αυτός δεν είναι άλλος από το κέντρο του κόσμου, από τον ομφαλό της γης. Συχνά με τον τόπο αυτό ταυτίζεται ο παράδεισος... [...]
[...]
Κάθε ετοιμοθάνατη κοινωνία ή κοινωνία που κινδυνεύει να μείνει στείρα επιζητεί τη σωτηρία της δημιουργώντας έναν μύθο λύτρωσης, που είναι ταυτόχρονα μύθος γονιμότητας, δημιουργίας. Μοναξιά και αμάρτημα ανάγονται σε "κοινωνία" και γονιμότητα. Και η δική μας κοινωνία δημιούργησε το μύθο της. Η στειρότητα του αστικού κόσμου οδηγεί στην αυτοκτονία ή σε ένα πρότυπο δημιουργικής μέθεξης. Αυτό είναι, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Ορτέγα ι Γκασέτ, το "θέμα των καιρών μας" : η ουσία των ονείρων μας και το νόημα των πράξεων μας.
Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει την αξίωση να σκέπτεται εν εγρηγόρσει. Αυτός όμως ο στοχασμός εν εγρηγόρσει είναι που μας έχει οδηγήσει στους δαιδάλους ενός εφιάλτη, όπου τα κάτοπτρα της λογικής πολλαπλασιάζουν τους θαλάμους των βασανιστηρίων. Αν ποτέ κατορθώσουμε να βγούμε, θα διαπιστώσουμε ότι ονειρευόμασταν μ' ανοιχτά τα μάτια κι ότι τα όνειρα της λογικής είναι αποτρόπαια. Ίσως τότε ξαναρχίσουμε να ονειρευόμαστε με τα μάτια κλειστά.



(Αποσπάσματα από : "Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ", κεφ. : "Η Διαλεκτική της Μοναξιάς", μτφ από τα ισπανικά : Ντιάνα Μπόμπολου, Eκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ, αθήνα - Δεκ. 1995 / σελ. 273, 275, 279 και 284-285 αντίστοιχα)



* * * * * * *



Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΣ


"Το μπαλκόνι"

Μιά εξαιρετική μετάφραση, από τον Καθηγητή του Ιονίου Παν/μίου, ποιητή και μεταφραστή,

ΓΙΩΡΓΟ ΚΕΝΤΡΩΤΗ !




^ ^ ^
Κ Λ Ι Κ στην εικόνα!!!


* * * * * * *


Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ ΑΛΕΞΗΣ



ARS POETICA


Το ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση
σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες
όπου η ζωή χορεύει. Θέλω να είναι 
αγώνας, όχι μια μουσική που λύνεται
μα πάθος για τη μέσα έκφραση μιας ασυναρτησίας
μιας αταξίας που θα γίνει παρανάλωμα
αν δεν τα παίξουμε όλα για όλα

Όταν οι άλλοι, αδιάφοροι, με σιγουριά

ξοδεύονται άσκοπα ή ετοιμάζονται το βράδυ
να πεθάνουν, όλη τη νύχτα ψάχνω για ψηφίδες
αδιάφθορες μες στο μονόλογο τον καθημερινό
κι ας είναι οι πιό φθαρμένες. Να φεγγρίζουν
μες στο πυκνό σκοτάδι τους σαν τ' αχαμνά ζωύφια
τυχαίες, σκοτωμένες απ' το νόημα
με αίσθημα ποτισμένες.


(Από : "ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΤΗ ΣΚΙΑ", επιμέλεια ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ, Εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, αθήνα - Οκτώβριος 2012 / σ. 106) 




* * * * * * *



Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ



^ ^ ^
Κ Λ Ι Κ στην φωτό




New Moon, Hyde Park, Sky Blue




Εκεί η χάρις του τιμίου Προδρόμου επισκιάζει'
........................................................................
που από μεσ' απ' την κουφάλα μιάς δρυός
ωραία βρύσις παραδόξως βγαίνει.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
(Στον Πρόδρομον στον Ασέληνο)


Θάνατος είναι το "φεγγάρι"
θάνατος το πλατύ το "πάρκο"
θάνατος ο "γαλάζιος ουρανός".

Δεν τό 'ξερα πως τούτα εδώ τα ονόματα

σημαίνουν θάνατο.

Οι λέξεις τόσο φιλικές,

πηγαίνεις να τις αγκαλιάσεις
και σε τυλίγουν θάνατο.

New Moon : Ο Ιάκωβος Πατάτσος

θα εκτελεστεί πρωί 9 Αυγούστου.

Hyde Park : Ο Ανδρέας Ζάκος

θα εκτελεστεί πρωί 9 Αυγούστου.

Sky Blue : Ο Χαρίλαος Μιχαήλ

θα εκτελεστεί πρωί 9 Αυγουστου.

Το εκτελεστικό Συμβούλιο θα συνέλθει

να διεξέλθει τις αιτήσεις χάριτος.
Κι αν όλα παν καλά : New Moon, Hyde Park, Sky Blue.
Αλλιώς, αν η ποινή μετατραπεί,
κωδικοποιημένες λέξεις θα σταλούν 
στα Υπουργεία και τις Πρεσβείες.

Τότε βαλανιδιά θα κοκκινίσει

κι η πέστροφα της θάλασσας θα γίνει
καρέκλα καταστρώματος :
Red Oak, Sea Trout, Deck Chair.

Πάρτε λοιπόν τσεκούρι : Κόκκινη Βαλανιδιά

Red Oak : Η ποινή του Ιακώβου Πατάτσου μετατρέπεται.

Πάρτε άγκιστρο και δίχτυ : Πέστροφα της Θάλασσας

Sea Trout : Η ποινή του Ανδρέα Ζάκου μετατρέπεται.

Χυμίστε στο καράβι : Καρέκλα καταστρώματος

Deck Chair : Η ποινή του Χαρίλαου Μιχαήλ μετατρέπεται.

Να μην επιτραπεί να γίνει κάτι τέτοιο.

Θά 'ταν ντροπή κι απ' το Θεό που με τη χάρι του
τα δέντρα, το φεγγάρι, ο ουρανός
βλασταίνουν κάθε μέρα : Θάνατος λοιπόν.

Θά 'ταν ντροπή κι απ' τη ζωή την ίδια

κάθε βαλανιδιά και κάθε πέστροφα
ν' ανάτρεφε το νόημα των πραγμάτων
καθώς με μιά κουβέρτα εσύ κι εγώ
θ' απολαμβάναμε τη γέννηση του ήλιου
γερμένοι σε καρέκλα καταστρώματος.

Διευθυντή* των Φυλακών, ως γραμματέας

εντέλλομαι να σε πληροφορήσω
να προχωρήσεις στην εκτέλεση της καταδίκης
συμφώνως εσωκλείστων οδηγιών.
Ουδόλως δε να παραλείψεις πιστοποίησιν
οτι μετά το πέρας της εκτέλεσης,
μιάς ώρας παρελθούσης, ο ιατρός εξήτασε
τα πτώματα και που η ζωή εξέλιπε.

ΠΟΙΗΤΗΣ

[... ]

Και γίνηκε έτσι' κάθισαν οι τρείς

και σμίξαν τις αγάπες τους - κι ακούσαν 
Μπετόβεν και τραγούδια του λαού
κι ύστερα ομού συνέψαλλαν τροπάριο,
"ότε κατήλθες προς τον θάνατον", με πάθος
την κάθε μιά τους λέξη ανασταίναν.

Κυρά Ροδού, κυρά Ροδού, μητέρα του Προδρόμου

και του Χριστού και των Αγίων Απάντων
μη σε ξαφνιάζουν οι φωνές οι φουντωμένες'
ο γυιός σου είναι και τραγουδά, ο γυιός σου και χορεύει.
Λαλεί σου : "Μεν φοάσαι, μανά. Παράδεισον οδεύω".

Κι είπε σου κι η γειτόνισσα : "Ροδού μου, κοίτα λάμπει

πώς λάμπει του το πρόσωπο, τι λαμπερό στεφάνι -
new moon, sky blue - μη φοβηθείς, παράδεισον οδεύει".

Ιούνιος 1992



* Στις 6.8.1956 συνήλθε το Εκτελεστικό Συμβούλιο υπό την προεδρία του Χάρντιγκ (Σερ Τζων Χάρντιγκ, άγγλος κυβερνήτης της Κύπρου κατά τη περίοδο της Ε.Ο.Κ.Α., 1955 - 59) για να εξετάσει τις αιτήσεις χάριτος. Την ίδια μέρα απεστάλη κωδικοποιημένο τηλεγράφημα με τρείς μονάχα φράσεις :
(a) New Moon.
(b) Hyde Park.
(c) Sky Blue.


(Από : "Παπαδιαμαντικά Τετράδια", τεύχος 2, Φθινόπωρο 1993 / σελίδες 3 έως 7)




^ ^ ^

του Κύπριου λαϊκού ζωγράφου Μιχάλη Κκάσιαλου





Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

RIMBAUD ARTHUR




^^^
Κ Λ Ι Κ στην φωτό




^^^
Κ Λ Ι Κ στην φωτό


Φωνήεντα


Α μαύρο, Ε άσπρο, Ι κόκκινο, Ο μπλάβο, Υ σμαραγδί,
θα ειπώ πως ήρθετε κρυφά στον κόσμο μιά φορά.
Α μαύρος χνουδωτός κορσές σ΄έντομα αστραφτερά
που σ' ανυπόφορες βρωμιές γυροβολούνε ομάδι,

ισκιεροί κόρφοι. Ε βαποριών, σκηνών ασπράδα τόση,

ρήγας λευκός, παγωτατζή δόρυ, ρίγη ανθών.
Ιώτα πορφύρες, αιμόφτυσμα, γέλοιο ωραίων χειλιών 
σ' ώρα θυμού ή μάνητας που έχουμε μετανιώσει.

Υ, κύκλος, θεϊκοί παλμοί σε θάλασσα αγριεμένη,

αγρών σιγή με ζωντανά, ειρήνη τυπωμένη
αλχημικά, σε μέτωπα μεγάλα και σοφά.

Ο, σάλπιγγα που ξαπολνά στριγγές δαιμονισμένες,

Κόσμων κι Αγγέλων σιωπές μακροταξιδεμένες.
Ω μέγα, από τα μάτια Του ακτίνα βιολετιά!


(από : "ΠΟΙΗΤΑΙ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ", μτφ. ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΑΚΗ,
σελίς 238)









Μπορείτε να δείτε ολόκληρο το φιλμ... > Ε Δ Ω < ... !


Ανάρτηση αφιερωμένη,
στην φίλη Σ. Κ.

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

CORTAZAR JULIO







ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ


Αν όλα γύρω είναι καρδιά και χαλινάρια λεύτερα
και φέγγουνε τα πρόσωπα φως του μεσημεριού,
αν μες στο δάσος των λογχών μικρά παιδάκια παίζουν
και κάθε δρόμο και στενό τα κέρδισε η ζωή,

δε βρίσκεσαι στην Ασουνσιόν ούτε στο Μπουένος Άιρες

μα ούτε και που βρίσκεσαι σε λάθος αεροδρόμιο'
το τέλος της πορείας σου δε λέγεται Σαντιάγο,
αλλιώτικο έχει όνομα κι όχι Μοντεβιδέο.

Τον άνεμο της λευτεριάς τον είχες για πιλότο

και η πυξίδα του λαού σού 'δειξε το βορρά.
Χέρια απλωμένα κι ανοιχτά εσένα περιμέναν.
Γυναίκες σε περίμεναν και άντρες και παιδιά,

που όλοι μαζί υψώσανε, όλοι μαζί το μέλλον

κι όλοι μεταμορφώθηκαν μέσα τους τελικά.
Ενώ η νύχτα η μακριά, της ατιμίας η νύχτα,
στης λήθης την απέχθεια χάθηκε οριστικά.

Τη βλέπετε από ψηλά, αυτή είναι η Μανάγουα,

ολόρθη μες στα ερείπια κι ωραία μες στα ρημάδια,
φτωχή όπως και τ' άρματα όλων των μαχητών της,
πλούσια όπως ήτανε το αίμα των παιδιών της.

Ναι ταξιδιώτη, κοίταξε : η πόρτα είναι ανοιχτή,

η χώρα πιά ολόκληρη απέραντο είναι σπίτι.
Όχι, όχι δε βρέθηκες σε λάθος αεροδρόμιο :
Έμπα, στ' αλήθεια βρίσκεσαι μέσα στη Νικαράγουα.


(από : "ΜΠΡΕΝΤΑ ΡΟΤΣΑ ΤΟΣΟ ΒΙΑΙΑ ΓΛΥΚΙΑ", μτφ. Νάνα Παπανικολάου, έκδ. "ΓΝΩΣΕΙΣ", αθήνα - Νοέμβριος 1987)





(της... > Miriam Guevara < ...)



^^^

1.- ΚΛΙΚ στη ζωγραφιά 
2.- ΚΛΙΚ στο όνομα της ζωγράφου


Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

VERLAINE PAUL










^ ^ ^
ΚΛΙΚ στην εικόνα





Κλάμα μες στην καρδιά μου...


Βρέχει σιγά πάνω στην πόλη

Αρθούρ Ρεμπώ


Το δάκρυ στην καρδιά μου στάζει
καθώς πάνω στην πόλη βρέχει.
Τί νάναι τούτο το μαράζι
που την καρδιά μου την σπαράζει;

Ώ !  τί γλυκά πέφτει η βροχή

κάτω στη γη, πάνω στη στέγη!
Για τη στενάχωρη ψυχή,
ώ !  το τραγούδι σου βροχή!

Κλαίει η καρδιά χωρίς αιτία,

ετούτη που έχει σιχαθεί.
Μα πώς! καμμία προδοσία;
Δίχως αιτία αυτή πενθεί.

Χειρότερα έχει λαχταρήσει

που δε γνωρίζει το γιατί,
δίχως αγάπη δίχως μίση,
έχει η καρδούλα μου πενθίσει!

(Romances sans paroles)


(από : "ΠΟΙΗΤΑΙ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ", μτφ. ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΑΚΗ* / σ. 271)


* Για τον μεταφραστή ΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΑΚΗ, διαβάστε... > Ε Δ Ω < ... !







Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

HADEWIJCH



ΤΟΝ ΓΕΝΑΡΗ...



Τον Γενάρη, σίντας συμμαχούνε
σκοτεινιά και νύχτα, κ' η χρονιά
ξανανιώνει, τότε σε βουνά 
και ρέμματα οι φουντουκιές ανθούνε.
Έτσι κ' η αγάπη ανθίζει μες
στης τύχης τις καταδρομές.




( Ρούμπενς - roman charity )

^^^
Κ Λ Ι Κ στην εικόνα




ΕΧΩ ΣΤΟΝ ΕΥΓΕΝΗ ΕΡΩΤΑ ΔΟΘΕΙ



Έχω στον ευγενή έρωτα δοθεί
ολόκληρη. Το λιγο ή το πολύ,
κέρδος, χασούρα είναι δικό του'
σ' όλα έχει αυτός το μερτικό του.
Τι μου συμβαίνει; Άχ, δε μου ανήκει
η ζωή μου πιά. Ο έρωτας με σφάζει,
ν' αναγνωρίσω, μ' αναγκάζει,
τούτο το φλογερό κακό
σαν αγαθό κι ως νίκη.


(από : περιοδικό "ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ" - αφιέρωμα στο Βέλγιο, αθήνα - 1η Δεκ. 1980, μτφ. ΑΡΗΣ ΔΙΚΤΑΙΟΣ / σ. 2011)






( Ieronymus Bosch - Η Φρύνη ενώπιον του Αρείου Πάγου )


Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΣΤΡΑΤΗΣ





τη νύχτα εκείνη διαισθάνθηκα τα γεγονότα 
           να πλησιάζουν
αφού ο καιρός είχε αλλάξει δραματικά
η βροχή πύκνωνε τα φώτα λιγόστευαν οι μέρες
            ήταν πένθιμες και αργές
και τα όνειρα μου μιλούσαν όλο και πιό ανάγλυφα 

[]

ταυτισμένα με την απλότητα δυό χείλη απόψε θα μισανοίξουν
σ' αυτό το γύρισμα του φεγγαριού που η λύκαινα κρατά
         στα δόντια και κραδαίνει
ενώ η νύχτα με μολυβί χορτάρι θα γεμίζει τους δρόμους
κι όρνεα του απείρου θα ξεχυθούν από ψηλά για να γευτούν
          το πτώμα που πέταξαν αγύρτες
πάνω στη στέρφα γη της εξαύλωσης

[]

και το τραγούδι έρχεται μ' ένα αυλάκι δάκρυα
δάκρυα που πηγάζουν απ' την πέτρα της καρδιάς
ή ξεπετιούνται απότομα - κύμα χαράς και πίκρας -
όταν σκεφτόμαστε για τη ζωή
και βλέπουμε τα θαύματα τριγύρω μας να υπάρχουν
χωρίς καν να το θέλουμε χωρίς καν να το νιώθουμε
τότε από την ανάσα μας λέξεις αναπηδούνε

[]

βαδίζοντας με απάθεια στα κραυγαλέα φώτα
καθώς περνούσαν απ' τα μάτια του οι γδαρμένες ψυχές
μουρμούρισε "O God, this endless heaven,
and your angels walking on the rigorous path"


(αποσπάσματα απο τη συλλογή ΚΩΜΩΔΙΑ, εκδ. ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ, αθήνα - Δεκ. 1998 / σελ. 9, 26, 35 και 36 αντίστοιχα)



* * * * * * *





(φωτογραφία του Πλάτωνα Ριβέλλη*)

* Ο Πλάτων Ριβέλλης, καθηγητής φωτογραφίας, είναι απόφοιτος του ΒΑΡΒΑΚΕΙΟΥ του έτους 1963


ΠΕΤΡ ΜΠΕΖΡΟΥΤΣ *


ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ


Σε σκοτεινό παράθυρο, μέσα σε γκρίζα γλάστρα,
τραχύς, όλος αγκάθια, μόρφαζε ένας κάκτος.
Κάποιο πρωινό,
κόκκινος ένας κάλυκας ανάβλυσε απ' το μίσχο,
ένα λουλούδι κόκκινο.

Στη χώρα μας ζούσε ένας ποιητής πούβλεπε μ' άλλα μάτια.
Του αρέσανε τα μυροβόλα, τα έκπαγλα τριαντάφυλλα.
Μ΄ένα δίστιχο ηχηρό
δόξασε το τριαντάφυλλο κι αφόρισε αλαζονικά
τούτο το κόκκινο λουλούδι.

Είναι κάτι τραχειές ψυχές που ζήσαν πάντα μόνες,
πνιγμένες όλες στα κεντριά τους και στ' αγκάθια τους.
Τί 'χαν μες στην καρδιά τους ;
Αν άνθησαν κάποια φορά, μέσα στη νύχτα ανθήσαν,
το λουλούδι είταν κόκκινο.

(Σιλεσιανά τραγούδια - 1909)


(από :"Ανθολογία Τσέχων και Σλοβάκων Ποιητών", 
ενότητα : Τσέχοι Ποιητές, απόδοση ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ, Εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ, αθήνα Δεκ. 1966 / σ. 15)


* Ψευδώνυμο του Βλάντιμιρ Βάσεκ


Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

ΑΜΥ ΜΙΜΣ (ΑΜΥ MIMS) *


... > ΑΜΥ ΜΙΜΣ < ... !




Η Συλφίδα η Λιλή, θαυμαστά ελεύθερη ψυχή, ήταν ερωτευμένη με τη γλώσσα των ξωτικών. Παρέα με το νεαρό Νικόλαο πηγαίνανε στ' ακόμη παρθένα δάση κοντά στην πόλη. Μαγεύτηκε ο μικρός από τους αιθέριους ήχους της σιωπής, που τον έμαθε ν' ακούει η μεγαλύτερή του φίλη, η Λιλή. Κι ακόμα στα πενήντα του, στον πρόωρο χειμώνα της ζωής του, χαιρόταν ολόψυχα ν' αναπολεί εκείνα τα παραμυθένια δένδρα των παιδικών του χρόνων. Καλοκαιρινής νύχτας τα όνειρά του, γεμάτα από τ' αερικά της Ιρλανδέζας, έπλαθαν τις μυστηριώδεις τελετές στην πρώτη ευωδιά της έκστασης.


*


Ανάμεσα στους άλλους παλιούς φίλους του Νικόλαου ήταν κι ο Λευτέρης από την Καλογρέζα. Ο Λευτέρης δούλευε ολημερίς στις οικοδομές, αλλά μόλις αρχίνιζε το σούρουπο χανόταν ολομόναχος στα πεύκα. Γεμάτος δέος τον πλησίαζε ο Νικόλαος τα δειλινά, πρόθυμος να μάθει απ' αυτόν τον πρωτόγονο μάστορα της πέτρας και του στίχου. Τον βάφτισε "άγνωστο ποιητή της εργατικής τάξης" κι οι εφηβικοί στίχοι -που έγραψε ο Νικόλαος προφητικά για τον εαυτό τον- θα ταίριαζαν εξίσου και στο φίλο του :
"Κι αν για πάντα δε μείνει τ' όνομά σου
κι αν δε γίνεις γνωστός στον αιώνα,
κάτι κέρδισες, μην απελπίζεσαι
τη χαρά του αγώνα",
Όταν χάθηκε αυτό το μυστηριώδες πλάσμα -ο σοφός Λευτέρης- δε μπόρεσε ποτέ ο Νικόλαος ν΄αντικαταστήσει το μεταφυσικό σύντροφο των δειλινών του.


( Απόσπασμα από : "Παράφωνος Ψαλμός για έναν Ατίθασο Γλάρο" - Στο ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟ, αυτό το πεζοτράγουδο... - ενότητα : ΣΑΤΥΡΙΚΟΝ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ, δίγλωσση έκδοση, Αθήνα 1994 / σ. 71 )


*Αντί Προλόγου :

[... ]
Αλλά προ πάντων είμαι ευγνώμων σε δυό έλληνες, που αναγκαστικά θα παραμείνουν ανώνυμοι. Ο ένας είναι ο πιό γενναιόδωρος προστάτης των ποιητών, χωρίς τον οποίον αυτή η έκδοση δεν θα γινόταν. Ο άλλος ήταν -αλλοίμονο   ή τ α ν- ένας ευγενής, από τους Τελευταίους των Ευγενών, που μέχρι τη στερνή του πνοή αγωνιζόταν για την Ενότητα των Ελλήνων ενάντια στην πανάρχαια πανελλήνια κατάρα
της   Δ ι χ ό ν ο ι α ς.









Πάλι η Μπαλάντα του Willy MacBride
αντηχεί δυνατά σαν παπαρούνα στην αύρα
του Μάη :


"Ανάμεσα στους τάφους εδώ, η νεκρή ζώνη χάσκει.
Χιλιάδες άσπροι σταυροί χωμένοι στην άμμο βουβοί,
Ενάντια στην τυφλή αδιαφορία των ανθρώπων κραυγάζουν -
Στους φονιάδες του αύριο που θα σφάξουν τον Άνθρωπο."

(σελίς 17)


Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

PAUL VALERY



^^^
Κλικ στη φωτό



Μαγεία


Χύνει η σελήνη ασθενική τα φέγγη τα ιερά,
όλη μια φούστα από φαντό λεπτή κι ασημωτή,
πάνω στο βάθρο εκεί έρχεται η Σκιά να ονειρευτεί
που το μαργαριτόφρυδο πέπλο λαμπρό ακλουθά.

Κι' ως τα καλάμια αγγίζουνε οι μεταξένιοι κύκνοι
με τις καρίνες του φτερού που δείχνει θαμπερό,
μαδάει ένα ρόδο ατέλειωτο σαν χιόνι φωτερό
κι' από τα φύλλα στο νερό κυλούν κι' ανοίγουν κύκλοι...

Τέτοια η ζωή; ώ έρημος από ηδονή λυωμένη 
που τ' ασημένιου του νερού αχνός παληός πεθαίνει,
μπρος στο κατώφλι, που ηχά σαν κρούσταλλο, κρυφό...

Η σάρκα τώρα ως έσμιξε τριαντάφυλλα, αρχινίζει
να τρέμει, σαν με μιά φωνή διαμάντι φοβερό
με της ημέρας την κλωστή μύθο πηχτό ραγίζει.

(Album de vers anciens)



[ από: "ΠΟΙΗΤΑΙ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ", μτφ. ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΑΚΗ, πρόλογος: Jean Savant (Laureat de l' Academie Francaise), εκδόσεις ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ, Αθήνα - Νοέμβριος 1949 / σ. 252 ]




* * * * * * *