[ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ]
Επροδωσαν την αρετη κι ηρθαν οι εσχατοι πρωτοι.
Με χρημα παιρνεται η καρδια κι αποτιμαται ο φιλος.
Αν αλλοτε αντιφεγγιζε στο νου, στα ματια, σ' ο,τι,
ειναι η ζωη πια σκοτεινη κι ανεφικτη σα θρυλος,
ειναι πικρια στο χειλος.
Νυχτα βαθια. Με πνευμα οργης εσπρωξα το κρεββατι.
Ανοιξα τις αραχνιασμενες καμαρες. Καμ'ια
ελπις. Απ' το παραθυρο, του τελευταιου διαβατη
ειδα τη σκια. Κι εφωναξα στριγκα στην ησυχια :
" Δυστυχια ! "
Η φριχτη λεξη με φωτια στον ουρανο εγραφη.
Δεντρα τη δαχτυλοδειχτουν, αστερια την κοιτουνε,
επιγραφη την εχουνε τα σπιτια κι ειναι ταφοι,
ακομη θα την ακουσαν οι σκυλοι κι αλυχτουνε
Οι ανθρωποι δεν ακουνε ;
