ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

Η ΦΙΛΙΑ

Οταν εγγιζη το χνουδι της ημερας το πουλι

Η σκονη πεφτει και στη θεσι της πηδα γυμνος ο ιμερος

Δεν αναλισκονται τα πρωινα τεχνασματα της επιουσης

Φωναζουν αυριο αυριο και μετατρεπουν την ιδικη τους ευστοχι'α

Σε θαλπωρη μαστων που δεν ξεχνα ποτε ο ουριος ανεμος

Την στρογγυλαδα τους και τους αναπαλμους που προκαλουνε

οι θωπειες

Κι ετσι η αυριο γινεται σημερα

Και πεφτουν μονομιας τα στορια της επαυλεως

Πεφτουν οι πεπλοι και αποκαλυπτεται ο θυσανος

Της κεντρικης επιθυμιας

Ενω στη μεση της πλατειας

Χειρονομουν ομαδες ανθρωπων σιωπηλα

Και σφιγγουν μεσ' στα χερια τους τα γαντια.

( συλλογη "ΕΝΔΟΧΩΡΑ" , ενοτητα " Οι σπονδυλοι της πολιτειας " - 1935 -

στον Andre Breton, " ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΛΑΞΙΑ ", αθηνα - 1962, σελις 128 )