Περπατω μεσα στους καμπους...
Περπατω μεσα στους καμπους απο ενα χαμογελο...
Τα βηματα μου σχηματιζονται
σε μια Ανοιξη...
Ποιος ξεδιπλωνει τη γαλαζια απλωσια της ημερας,
το βαθυ μεσημερι που φτεροκοπαει ο ουρανος
αναμεσα στα σιωπηλα δεντρα,
την αιωνιοτητα που χα'ι'δευει τους βραχους ?..
Ενα προσωπο, ενα φεγγαρι μεσα στο βλεμμα μου,
ενα φεγγαρι που εγειρε μες σε καταλευκο πρωινο -
δεν ειμαι μον'αχος, τα βηματα μου δεν αντηχουν...
Αγαπω τον ποταμο, που αφηνεται στη βοη της καρδιας του
οπως ενας καβαλλαρης, οπως ο ανεμος που στρωνει την πεδιαδα,
που ξαφνιαζει τ' ακρογιαλια ραγιζοντας τη μοναξια των καθρεφτων σαν ενα πουλι.
Κι αυτο το φτερο, που ζυγιαζεται σαν ενας λυγμος μες στο διαστημα,
κι αυτο το δεντρο, που σηκωνεται σαν ενα γυμνο γυνα'ικειο σωμα !..
Αδερφια, ειμαστε λυμενα ταξιδια μεσα στην ιδια ματια,
αστρα σα βρεφη μεσα στην ιδια τρυφεροτητα μιας πρω'ιας !..
Ποιος ξεδιπλωνει τη γαλαζια απλωσια της ημερας ?..
Δεν ειμαι μον'αχος - τα βηματα μου δεν αντηχουν...
Περπατω μεσα στους καμπους απο ενα χαμογελο...
